Poznaj moc kadzidła z Altötting

Jego zapach jest stałym elementem uroczystych nabożeństw kościelnych. Wielu ludzi mogło doświadczyć jego kojącego i uśmierzającego ból działania. Kadzidło ma w sobie niekiedy coś mistycznego, często jednak też pomaga się zwyczajnie odprężyć. „W naszym małym Muzeum Kadzidła chcielibyśmy pokazać gościom, jak wygląda produkcja oraz zapoznać z innymi ciekawostkami”, mówi Eva Kilwing. Jest ona inicjatorką Muzeum Kadzidła (oraz sklepiku) mieszczącego się na Kapellplatz 2 w Altötting. Będzie to na pewno niezwykle ciekawa wizyta, podczas której uchylisz rąbka niejednej tajemnicy.

Niewielkie pomieszczenie muzeum jest urządzone bardzo stylowo. Oczy odwiedzającego jaśnieją blaskiem, gdy odkrywa kolorowe i pięknie zademonstrowane mieszanki pochodzące z manufaktury kadzidlanej Kilwing. Jeszcze przyjemniejsze, bardziej odprężające i przede wszystkim kojące są same zapachy, które absolutnie nie są zbyt intensywne i duszące.

Goście wszystkimi zmysłami doświadczą tutaj mocy kadzidła. Krótki spacer edukacyjny rozpoczyna się od spojrzenia na wielkie worki stojące na podłodze. „W nich dostajemy suchą żywicę drzew kadzidłowca z różnych obszarów zbioru”, wyjaśnia pani Kilwing. Te potężne drzewa rosną tylko w określonych warunkach klimatycznych. Sprzyja im wapienne podłoże, klimat pustynny i wiejące pasaty. Ponadto istotna jest odpowiednia wilgotność monsunu. Kadzidło pochodzi między innym z rejonów Omanu, z Półwyspu Somalijskiego, a także z Indii. „Cały łańcuch produkcyjny opiera się wyłącznie na pracy ręcznej, która rozpoczyna się już w trakcie zbioru żywicy i traw trwającego kilka miesięcy”, mówi Eva Kilwing. „Ręczną pracę“ wykonuje również odwiedzający, biorąc do ręki duże i pięknie pachnące kawałki wysuszonej żywicy. „Czas zbioru, gatunek drzewa, region zbioru, odpowiedni kolor i wielkość żywicy mają decydujące znaczenie - wtedy mówimy o optymalnej jakości. Duże kawałki zawierają największą ilość olejków eterycznych“, podkreśla ekspertka. Ze względu na swój kolor ten naturalny produkt jest nazywany „białym złotem“. „Wszystkie drzewa znajdują się w posiadaniu rodzin. Czasami przekazywane są w posagu. W dawnych czasach dochodziło również do walk o ten cenny surowiec“, opowiada Ewa Kipling.